De zon is gedoofd

Zomaar uit het niets een donderslag bij heldere hemel

Maar ik wil helemaal nog niet naar de hemel, ik wil naar de sterren

De nacht duurt lang, veel te lang

Er is niets, helemaal niets, zelfs geen warmte

Alleen het water blijft stromen

Omringd door duisternis richt ik mijn blik op de sterren

En ik voel hoe de maan het water doet wijken

En het licht weer tot leven wekt

 

Iedereen wil gewichtloos zijn maar ons lichaam is gemaakt om het van de zwaartekracht te verliezen.

 

In deze voorstelling is de ruimtevaart een metafoor voor het omgaan met ziekte. Gewichtloosheid vs de aanslag op het lichaam De ruimte inzweven, een stap buiten het ruimteschip zetten maar ondertussen vastgeketend blijven aan het ruimteschip in een benauwend pak. Enorm vrij, ver weg van de aarde uitkijken van een afstand in de kleine benauwde ruimte van het ruimteschip. Astronautenvoedsel moeten eten, niet kunnen sporten zoals je gewend bent. Wetenschap maar dan op een klein afgezonderd gebiedje terwijl mensen niet afgesloten en geïsoleerd leven. De kans op buitenaards leven vs wat is er na de dood? Het achterlaten van familie en vrienden op aarde vs het mogelijke afscheid. Ernstig zieke mensen hebben meestal maar één grote wens en dat is beter worden, toch worden ze constant voor allerlei ingewikkelde keuzes gesteld; welke behandeling, de alternatieve weg, hoe ver wil je gaan? Maar niets biedt zekerheid waardoor de keuzes vaak heel lastig te maken zijn.

Deze voorstelling vertelt het persoonlijke verhaal van danseres Karien Fabius, die zelf nog kampt met de naweeën van borstkanker. Samen met de jonge danseres Asha Hendriks, die al haar dromen en nachtmerries verbeeldt, maakt zij de zware reis naar de ruimte. Zijn het stoere astronauten of gewoon mensen zoals jij en ik?

 

Dans: Karien Fabius en Asha Hendriks

Choreografie, zang en teksten: Annemarie Libbers

Muziek: Kasper de la Rie